فیلم عیسی مسیح ع

خلقت مسیح(علیه السلام):

قرآن خلقت عیسی(علیه السلام) را در سورهآل عمران، آیه59 مورد بررسی قرار داده است: اِنَّ مَثَلَ عِیسى‏ عِنْدَ اللَّهِ کَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرابٍ.‏». آدم به عنوان اولین انسان روی زمین، بدون دخالت پدر و مادر خلق شد؛ خلقت عیسی سخت‏ تر از آفرینش آدم نبود. او پدر و مادر نداشت و همان خدایى که آدم را بدون پدر و مادر آفرید، قادر خواهد بود که عیسى بن مریم را بدون پدر خلق کند. از این جهت آفرینش حضرت عیسى مانند آفرینش حضرت آدم(علیهم السلام) است. اگر عیسى بدون پدر از مادر متولّد شد، حضرت آدم بدون ‏آنکه پدر و مادرى داشته باشد به دنیا آمد.

این استدلال به ادعاى کسانی پاسخ مى‏ دهد که به خلقت مسیح ایراد وارد می کنند. یعنی اگر مسیح(علیه السلام) بدون پدر به دنیا آمد، جاى تعجب نیست، و دلیل بر فرزند خدایا عین خدابودن نمى‏ باشد، چون خلقت آدم(علیه السلام)، از این هم شگفت‏ انگیزتر بود، او بدون پدر و مادر به دنیا آمد و این گونه کارها برای خداوند دشوار نیست. به همین دلیل زمانی که مریم بیان می کند که چگونه براى من پسرى خواهد بود در حالى که نه هیچ بشرى با من ازدواج کرده است و نه بدکاره بوده‏ ام‏؛ قرآندر سورهمریم، آیه21 در جواب مریم می فرماید: قالَ کَذلِکِ قالَ رَبُّکِ هُوَ عَلَیَّ هَیِّنٌ وَ لِنَجْعَلَهُ آیَهً لِلنَّاسِ وَ رَحْمَهً مِنَّا وَ کانَ اَمْراً مَقْضِیًّا»؛ (گفت: چنین است [که گفتى ، ولى] پروردگارت فرموده است: این کار بر من آسان است و [فرزندى بدون ازدواجبه او بخشیدن] براى این [است] که او را نشانه‏اى [از قدرت خود] براى مردم و رحمتى از سوى خود قرار دهیم؛ و این کار شدنى است).

در سورهیس، آیه82 هم به این مطلب اشاره شده که آفرینش موجودات برای خدامشکل نیست: .ثُمَ‏ قالَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ»؛ (.سپس به او [موجود] فرمود: باش؛ پس بى‏ درنگ[موجود زنده] شد). مضمون این آیه، در چندین سورهاز قرآنتکرار شده است. کسی که قدرت نامحدود دارد، تقسیم کارها به مشکل و آسان، براى او مفهومى نخواهد داشت و براى او آفرینش یک برگ، یا خلقت یک جنگل در هزاران کیلومتر یکسان است، و آفرینش یک ذره خاک با منظومه شمسى، مساوى می باشد.

خداوند در سورهمومنون، آیه50 خلقت حضرت عیسی را یکی از نشانه های قدرت خود بیان کرده و می فرماید: وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْیَمَ وَ اُمَّهُ آیَهً»؛ (ما فرزند مریم و مادرش را نشانه‏ اى از عظمت و قدرت خود قرار دادیم). تعبیر به ابن مریم» بجاى عیسى‏» براى توجه دادن به این حقیقت است که او تنها از مادر و بدون دخالت پدرى به فرمان پروردگار متولد شد، و این تولد خود از آیات بزرگ قدرت پروردگار بود و از آنجا که این تولد استثنایى رابطه‏ اى با عیسى و رابطه‏ اى ش مریم دارد هر دو را به عنوان یک آیهو نشانه مى‏ شمرد چرا که این دو (تولد فرزندى بدون دخالت پدر و همچنین باردار شدن مادرى بدون تماس با مرد) در واقع یک حقیقت بودند با دو نسبت متفاوت.

پیامبری و مقامات معنوی و اخلاقی مسیح(علیه السلام):

قرآن با ذکر القابی پر معنی مقام و شخصیتی متعالی از حضرت عیسی(علیه السلام) ارائه کرده است. برخی از این القاب عبارتند از: زَکّیّ»؛ جَعَلَنی مُبارَکاً»؛ قَولُ الحَقّ»؛ وَجیهَاً فِی الدُنیا وَ الاخِره»؛ مِنَ المُقرَبین»؛ کَلمَه اللهِ»؛ رُوحٌ مِنَ اللهِ»؛ رَسوُلُ اللهِ». همچنین در آیه85 سورهانعام وی را در زمره صالحان قرار داده است: وَ زَکَرِیَّا وَ یَحْیى وَ عیسى وَ اِلْیاسَ کُلٌّ مِنَ الصَّالِحینَ». این توصیف ها نشان از عظمت و بزرگی آن حضرت دارد.

اولین اعجاز و کرامات مسیح در همان لحظات اولیه تولد نمایان شد و حضرت در حالی که در گهواره بود خود را عبد و بنده خدامعرفی کرد که از طرف خدابه عنوان پیامبر انتخاب، و به او کتاب (انجیل) داده شده و او را مایه برکت، تسکین و آرامش قرار داده است. آیات 29 و 30 سورهمریم به این موضوع اختصاص دارد: فَاَشارَتْ اِلَیْهِ قالُوا کَیْفَ نُکَلِّمُ مَنْ کانَ فِی الْمَهْدِ صَبِیًّا» * قالَ اِنِّی عَبْدُ اللَّهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنی‏ نَبِیًّا»؛ (مریم به نوزاد اشاره کرد [که از او بپرسید] گفتند: چگونه با کودکى که در گهواره است سخن بگوییم) * (نوزاد [از میان گهواره] گفت: همانا من بنده خداهستم، به من کتاب عطا کرده و مرا پیامبر قرار داده است).

نحوه گفتگوی آن حضرت با پروردگار در سورهمائده، آیه116، گویای اخلاقعملی آن حضرت است. زمانی که خداوند به عیسی(علیه السلام) مى‏ گوید: (آیا تو به مردم‏ گفتى که من و مادرم را علاوه بر خداوند معبود خویش قرار دهید، و پرستش کنید؟)؛ وَ اِذْ قالَ اللَّهُ یا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ اَ اَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِی وَ اُمِّی اِلهَیْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ». مسیح با نهایت احترام در برابر این سوال، نخست زبان به تسبیح خداوند از هر گونه شریک و شبیه گشوده و مى ‏گوید: (خداوندا! پاک و منزهى از هر گونه شریک)؛ قالَ سُبْحانَکَ». سپس در ادامه می گوید: (چگونه ممکن است چیزى را که شایسته من نیست بگویم)؛ ما یَکُونُ لِی‏اَنْ اَقُولَ ما لَیْسَ لِی بِحَقٍّ».

در حقیقت نه تنها گفتن این سخن را از خود نفى مى‏ کند، بلکه مى‏ گوید اساسا من چنین حقى را ندارم و چنین گفتارى با مقام و موقعیت من هرگز سازگار نیست.